Rozdział 12

Od autorki: Wow, zaszaleliście i dodaję rozdział dziś. Dziękuję za wasze komentarze, przez które nie mogę przestać się uśmiechać. Jesteście wspaniali! :) Dziękuję też, że do mnie pisaliście i piszecie, to bardzo miłe i naprawdę uwielbiam z wami pisać, nawet o głupotach, więc nie krępujcie się. :)
Nie mam pojęcia, czy dodam jeszcze w sobotę, zobaczymy.
Jeżeli chcecie być informowani to zostawcie nick twittera w komentarzu. :)
Chciałam też podziękować za wszystkie nominacje, postaram się to wszystko ogarnąć, po powrocie z pielgrzymki. Trzymajcie za mnie kciuki, hahaha.

Mogłybyście napisać mi też w komentarzu, czy lepiej czyta się wam, gdy układ tekstu jest taki jak teraz, czy w taki, jak był w poprzednich rozdziałach? :) Byłabym wam wdzięczna.


Miłego czytania! :)

Nel     
    

Stołówka była jednym z moich ulubionych miejsc w szkole. Nie to, że jadłam dużo, ale tam było po prostu... przyjemnie. Może pomijając panią kucharkę, która zawsze ma minę, jak gdyby nienawidziła swojej pracy. Zawsze mruczała coś pod swoim nosem. Nic jej nie zrobiliśmy, my też wolelibyśmy siedzieć w domu, niż w szkole, prawda?

Przekręciłam się w stronę podekscytowanej Natalie. Wyglądała przezabawnie, jej dłonie uderzały o kolana, a oczy świeciły się radośnie. Większość w szkole mówiła o sobotniej imprezie, która miała się odbyć u Deana. Czułam się z tym dziwnie, jeszcze nie wiedziałam czy pójdę, ale Olivia obiecała mi pomóc. Nie będzie tak źle, mam nadzieję. Tak naprawdę mama nie wspominała praktycznie w ogóle o szlabanie. Nie sądziłam, że o tym zapomniała, ale za każdym razem gdy chciałam o nim porozmawiać ona mnie zbywała, lub ignorowała.

- To niedaleko, przejdziemy się. – Kiwała energicznie głową, uśmiechając się.

Lubiłam ją, nawet bardzo. Była dosyć energiczna i zwariowana, ale potrafiła też słuchać. Miała w sobie różnego rodzaju dziwactwa, jak to, że jak ognia unikała drużyny koszykówki i kółka biologicznego. Nie miałam pojęcia dlaczego, ale zawsze gdy obok nas przechodzili, lub któreś z nich witało się z nami, ona szybko odpowiadała i szła do przodu. To wyglądało komicznie.

- Jak pójdę. – Jęknęłam cicho.

Naprawdę chciałam tam pójść. Bardzo. Mogłam poznać kogoś nowego. Patrząc na te tygodnie spędzone tutaj, poznałam niewiele osób. Moje życie zaczęło się kręcić wokół Justina, ale jemu to najwyraźniej nie przeszkadzało, bo większość sytuacji to on prowokował. Znałam jeszcze Deana, ale myśl o tym, że mogę poznać tam o wiele więcej osób, była interesująca.  

- Pójdziesz tam, przestaniesz się martwić i po prostu się pobawisz, kończąc z idealną Nel. – Wyrzuciła z siebie na wdechu Liv, obejmując mnie ramieniem.

Przesadzała, nawet bardzo, ale ja nie zamierzałam jej niczego udowadniać, bo to nie miało najmniejszego sensu. Zamierzałam się dobrze bawić, jeżeli już tam się dostanę. Zwłaszcza, że znałam gospodarza. Plus dla mnie.
To nie tak, że byłam „idealna” po prostu nie miałam w zwyczaju pakować się w kłopoty, nie byłam spóźnialska i nie pyskowałam do rodziców. Z resztą ona tego też nie robiła, ale była bardziej wyluzowana, więc to ja byłam tą zbyt grzeczną i zawsze przejmującą się każdą jedną osobą.

- Um! – Wydała z siebie Natalie, machając rękoma i szybko gryząc to, co miała w buzi. - Powiedzcie mamie, że śpicie u mnie. – Dodała, przełykając.

Liv pokręciła twierdząco głową, uśmiechając się szeroko. Nie pałałam sympatią do tego pomysłu, nie chciałam ich widzieć w roli tracących nad sobą kontrolę. Wiem, znów zaczynałam martwić się na zapas, ale taka moja rola w tym towarzystwie. Ale z drugiej strony ten pomysł nie był taki zły. Rodzice nie musieli wszystkiego wiedzieć. Miałyśmy po dziewiętnaście lat, ale nie byłyśmy tym typem osób, które wyfruwają z gniazda równo z zyskaniem pełnoletności. Nie usamodzielniałyśmy się, bo to by nie współgrało z naszą nauką, a rodzice i tak musieliby nam pomagać.

Odwróciłam się, poprawiając włosy, by gumka mocniej ściskała mój koński ogon na czubku głowy. Harry szedł ku nam ze zdeterminowaną miną. Patrzył na nas, zaciskając pięści i szczękę. Nie miałam pojęcia o co chodzi, ale wiedziałam, że nie szedł do nas zapytać o pogodę, czy nasze samopoczucie.

- Ty... – Wytknął palec wprost we mnie.

Spojrzałam na niego pytająco. Co ja takiego zrobiłam? Chyba mi nie powie, że mam przewalone, bo nie wiedziałam, gdzie podziewa się Justin... Co za ludzie. To by już przeważyło szalę.
Uniosłam pytająco brwi, a Natalie momentalnie się spięła.

- Styles, Styles, Styles... – Zaczęła Olivia, podpierając twarz na ręce, którą oparła o stolik.

Proszę nie. Wszyscy tylko nie ona. Dlaczego musi zawsze w coś się wplątać?

- To jest Nel. Domyślam się, że chodzi ci o mnie, jestem tutaj. – Zadrwiła, wskazując na nas raz po raz.

Posłałam jej spojrzenie mówiące: "nie wplątuj w to mnie", a ona tylko machnęła na mnie ręką. Urwę ją jej, obiecuję.

- Jem, odejdź. Obrzydzasz.

Olivia wsadziła frytkę do buzi, patrząc mu prosto w oczy. Oparłam głowę na ręce, czekając na rozwój wydarzeń. Mogli by ze sobą porozmawiać i choć traktować się jak na człowieka przystało. Ale nie, oni woleli skakać sobie do gardeł i syczeć na siebie nawzajem.

- O, nie. Zapłacisz za to co...

- Mhm... – Przerwała mu, robiąc znudzoną minę.

- Co ty sobie myślisz, co? Przyjeżdżasz tutaj, panoszysz się jak księżniczka i chcesz, żeby każdy ci usługiwał. To się nie stanie. – Oparł swoje ręce na stoliku, a jego włosy opadły mu delikatnie na twarz, więc spoglądał teraz na nią spod grzywki.

Wybuchła śmiechem, ale nie takim naturalnym, a sztucznym i przesadzonym. Patrzył na nią zdezorientowany, podobnie jak połowa stołówki. Natalie posłała im mordercze spojrzenie, a kilkoro pierwszaków wróciło do rozmowy, obserwując nas kątem oka. Uwielbiałam ją również za to.

- To ty się tak zachowujesz i sam zacząłeś te wojnę. Dobrze o tym wiesz! – Wyrzuciła ręce w powietrze. - Czepiasz się odkąd się zaśmiałam na korytarzu. Serio, to jest twój problem? Gdybyś nie wpieprzał nosa we wszystko to bylibyśmy teraz dla siebie jak powietrze. Niewidzialni. Nie stać cię na drugie spodenki?

Podniosła się z miejsca, chwytając swoją torbę z podłogi przełożyła nogi przez ławeczkę i skierowała się do drzwi. Harry pobiegł za nią, chwytając jej nadgarstek tuż przed drzwiami i obracając ją twarzą do siebie. Na jej twarz wpłyną grymas, ale słuchała tego co mówił, przewracając oczami.
Pociągnęłam Natalie za rękę, ciągnąc ją w kierunku uciekinierki. Przebiegłyśmy korytarz pełen gapiów, dysząc, żeby ją dogonić.

Uduszę ją kiedyś.

Szła szybkim tempem, podczas gdy my prawdopodobnie byłyśmy czerwone ze zmęczenia i zdenerwowania. Nienawidziłam biegać.

- Co ty znów zrobiłaś? – Wysapałam, opierając się plecami o szafki. Łapałam szybko oddech by go uregulować.

- Znów? – spojrzała na mnie spode łba. - Zniszczył moją pracę, przez co o mały włos nie dostałam jedynki z zajęć artystycznych! To on się zaczął, nie ja.

Spojrzałam na nią znacząco. Dobrze wiedziała, że to nie ma znaczenia, a tym bardziej niczego nie rozwiązuje. Zachowywali się jak dzieci.

- Serio, Nel? On jest psychiczny, podobnie jak ten twój Justin i cała reszta hołoty. Palant z wielkim ego i jednymi spodenkami z farbą na pupie.

Westchnęłam, ściągając z włosów frotkę i robiąc kucyk ponownie, bo uprzedni zniszczył się pod wpływem naszego małego maratonu. Justin nie był mój.
Z niecierpliwością czekam na dzień, w którym wszystko będzie po staremu. Spokojnie, bez problemów i dziwactw innych. Na razie się na to nie zanosi, a szkoda. Podobno po burzy, wychodzi zawsze słońce, więc poczekam.

Justin

      Schowałem swój wysłużony telefon do kieszeni spodni. Musiałem odpowiedzieć na kilka smsów o to gdzie się podziewałem przez dwa dni. Jedynie jeden mnie ucieszył, ten od Deana z informacją o sobocie. Musiałem też wysłać wiadomość do Nel. Parker powiedział, że mamy się spotykać we własnym zakresie, kiedy nam pasuje i gdzie chcemy. Wybrałem bibliotekę. Tak, bardzo mądrze, idealne miejsce do uczenia się.
Miałem nadzieję, że się zgodzi, po ostatnim incydencie nic nie było wiadome. Właściwie to tylko po to chciałem się z nią spotkać. Miałem w nosie fizykę, chciałem się pogodzić i moc ją denerwować na każdym kroku ponownie.

- Cześć. – Przywitałem się sucho.

Siedziała na najniższym schodku przed biblioteką, a promienie powoli zachodzącego słońca delikatnie muskały jej bladą twarz. Spojrzała na mnie, unosząc głowę, bo górowałem nad nią, stojąc sztywno na nogach.

- Jesteś. – Szepnęła sama do siebie.

Zabrzmiało to jak w tych wszystkich babskich filmach, kiedy koleś zdradzi kobietę i ona się o tym dowie, po czym czeka na niego ze spakowanymi rzeczami. Nie, żebym oglądał takie filmy, ale to się dzieje w połowie z nich.

Wstała, otrzepując się, po czym poprawiła włosy i ruszyła w głąb budynku, odnajdując po chwili drzwi biblioteki.

      Zapadła niezręczna cisza, kiedy sam miałem zrobić działanie, uprzednio wytłumaczone przez nią. Było fajnie, kiedy mówiła, nie było tak niezręcznie i nieswojo. Spojrzałem na zeszyt, po czym przeniosłem swój wzrok na nią. Patrzyła na mnie i czekała.

-Dobra, słuchaj…

Nie wiedziałem, jak zacząć i jak dobrać słowa, żeby nie palnąć znów czegoś głupiego. Tą opcje zostawiałem sobie na później. Wypuściłem głośno powietrze. Nie miałem wprawy w przepraszaniu, nie robiłem tego zbyt często. Raz kozie śmierć.

- Nie, ty posłuchaj – zaczęła, a ja dziękowałem, że to zrobiła. - Wyszło głupio, tak myślę...

- Tak. - Przytaknąłem, choć po jej minie mogłem wywnioskować, że było to niepotrzebne. Przewróciła oczami, siadając naprzeciw mnie.

- Nie chciałam cię uderzyć. Po prostu wyładowałam się na tobie... Jest mi głupio i przepraszam.

Tym razem to ona wypuściła głośno powietrze, jak gdyby zrzuciła z siebie ogromny ciężar.

- Um... Ja też przepraszam… Myślę, że musisz się przyzwyczaić do takich rzeczy, bo tutaj połowa miasta tak mówi. – zaśmiałem się cicho.

Wyciągnęła do mnie rękę na zgodę, a ja się zaśmiałem. Jak oficjalnie... Ścisnąłem ją, jednocześnie zrzucając z siebie cały ciężar jaki na mnie spoczywał.

- Nie myśl sobie, że zapomniałam o fizyce.

- Zniszczyłaś klimat chwili! - rzuciłem w nią papierową kulką, zrobioną na szybko. Rozłożyła ręce w geście niewinności, przez co się zaśmiałem cicho.

Nie chciało mi się tego robić. Wolałem wrócić do domu, moja misja była skończona. Mogę powiedzieć, że zakończona powodzeniem i byłem z siebie zadowolony.


                                              CZYTASZ = KOMENTUJESZ!
Wystarczy kilka słów, a dla mnie będzie to znak, że czytacie. Będzie mi bardzo miło, jeżeli każdy kto przeczyta, napisze kilka słów na temat tego, co o tym sądzi. Możecie to dla mnie zrobić? :)
                                                           twitter | ask