Rozdział 14

Od autorki: Z tego miejsca chciałam pozdrowić Oliwię i Natalkę, które nieustannie męczyły mnie o rozdział, doszło do tego, że rozkazano mi go dodać, nawet na fejsbuku. Jesteście nienormalne, ale wywalczyłyście, co chciałyście, hahaha.
Dziękuję za komentarze pod poprzednim rozdziałem, jesteście wspaniali i chcę was wszystkich wyściskać!
Co do bohaterów, to nie zapomniałam o nich, tylko staram się znaleźć jakiś odpowiadających opisom choć w połowie. Ale nie bójcie się, zrobię to :)

Dziękuję za wszystkie nominację mojego bloga. Jeżeli znajdę czas to postaram się to wszystko ogarnąć i zrobić, ale to później, bo teraz jedyne co to szkoła, szkoła i szkoła.

Czy tylko ja uważam, że do kupowania książek i tego typu rzeczy powinniśmy mieć cały wrzesień, żeby nie myśleć o tym na wakacjach?!

NATALIA NA PREZYDENTA.

Przepraszam za jakiekolwiek błędy, jeżeli owe są.

Miłego czytania! :) 

Justin

      Rozglądałem się w poszukiwaniu Harry'ego i Angelo. Wiem, że tu byli, widziałem jego burzę loków z pięciu metrów, kiedy rozmawiałem z Nel. Nie mogłem przerwać, bo Dean z nią gadał. Musiałem jakoś zareagować, prawda?

- Juuuuustin. - Usłyszałem za sobą piskliwy głos Tear.

Podbiegła do mnie z otwartymi ramionami. Złożyła w kąciku moich ust niezdarny pocałunek przesiąknięty alkoholem, po czym wytarła swoimi długimi palcami, z czerwonymi paznokciami, nadmiar truskawkowego błyszczyku. Nienawidziłem go, smakował jak lekarstwa, a tak naprawdę nikt, kto produkuje leki nie wie jak smakują owoce...

Uśmiechnąłem się niemrawo, odciągając jej ręce.

- Idziemy stąd? - Spytała, wodząc opuszkami palców w okolicy linii moich czarnych, zwężanych spodni. Ponownie odciągnąłem jej ręce, tym samym mówiąc jej "nie".

- A idź w cholerę! - Odwróciła się na pięcie i ukazując środkowy palec, zniknęła w tłumie.

Nie miałem ochoty na zabawę z nią, zwłaszcza, że była tak pijana. Miałem nadzieję, że nie zrobi nic głupiego, ale to już duża dziewczynka. Nie mogłem troszczyć się o każdego, kiedy nikt nie troszczył się o mnie.

- Gdzie Angelo?! - Krzyknąłem do przechodzącego obok mnie Hazzy.

Był zdenerwowany. Zaciskał pięści i szczękę. Chyba znalazłem Tear kandydata idealnego...

Przystanął, po czym wypchnął biodra do przodu, ukazując wszystko bez słów, a potem również zniknął. Orły zbyt dużo w siebie wlały.

Miałem wrażenie, że jestem jednym z najtrzeźwiejszych na tamtejszej imprezie.

Przeleciałem wzrokiem po zebranych i jęknąłem, uginając kolana i szybko się podnosząc, kiedy dostrzegłem siedzącą na czerwonej, skórzanej kanapie Nel z Robem Kingstonem - największym debilem i najgorszym flirciarzem w naszej szkole. Chodzą plotki, że się jeszcze nie całował i nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że ma ponad 20 lat. Co on w ogóle tu robi? Powinien wyskoczyć na jakąś randkę w ciemno, gdzie dziewczyna nie miałaby wyboru.

Ona mi będzie winna przysługę. I to wielką.

Ruszyłem do nich, tracąc na kilka sekund oboje z zasięgu wzroku, kiedy podtrzymujący się na barkach licealiści przechodzili obok mnie.

- Hej! - Krzyknąłem, opierając się o wezgłowie kanapy. - Co robicie? - Krzyknąłem ponownie, choć dobrze wiedziałem, co on chciał z nią zrobić, kiedy skończy pić, nie miałem pojęcie, którego już z kolei, drinka.

Nel jak na komendę się podniosła, prawie się potykając, kiedy niezdarnie mnie przytuliła.

- Ratuj. - Krzyknęła i nie jestem pewien, czy on tego przypadkiem nie usłyszał.

Zachichotałem, ona też była pijana. Może nie tak, że trzeba było ją wynosić, ale język jej się plątał.

- Sorry Rob, zabieram Królewnę do zamku. - Oznajmiłem.

Wyplątałem się z jej uścisku i zmierzyłem po raz drugi od stóp do głów. Wyglądała nieziemsko, nawet, jeśli miała pijacki uśmieszek przyklejony do twarzy, a krwistoczerwona szminka pozostawiła po sobie już tylko wyblakły ślad.

Rob chyba zrozumiał, bo po chwili już go nie było. Chyba był trochę zawiedziony, że mu nie wyszło, ale cóż, mi przykro nie było.

Schyliłem się, by zabrać jej torebkę z kanapy. Lepiej, żeby doceniła to, co dla niej robię. Spaceruję z torebką przez pokój pełen ludzi, którzy znają mnie i rozpoznają. To jak iść samemu się przyznać do zbrodni. Wyglądałem jak Tynky Wynky z Teletubisiów.

Minąłem i zignorowałem zalotne spojrzenia drugoklasistek, które zawsze chodziły w grupie, idiotycznie chichocząc i zasłaniając przy tym usta. Zastanawiałem się czy stratują do tego samego chłopaka wszystkie w sześć i czy chodzą też tak do toalety...

Chciały zabić Nel wzrokiem, a ta dostrzegając je pomachała im, po czym wzruszyła ramionami, gdy nie odpowiedziały. Pokręciłem głową, śmiejąc się.

- Justy... - Przeciągła drugą literę, przez co brzmiało to tak, że aż nie sposób było się nie uśmiechnąć.- Mogę ci zaufać? Powiem ci coś, ale nie będziesz się śmiał?

Pokiwałem głową, pilnując by nie przewróciła się na schodach. Uniosłem rękę i położyłem ją na sercu, drugą zaś zamknąłem usta i wyrzuciłem kluczyk za siebie. Patrzyła na mnie przez ułamek sekundy, po czym wypaliła:

- Chce mi się siku.

Romantycznie, nie powiem, że nie.

Omal się nie przewróciłem i prawie spadłem ze schodka. Powstrzymałem chęć zaśmiania się, zagryzając policzki od środka. Obiecałem, że tego nie zrobię, ale to było silniejsze ode mnie.

- Śmiejesz się, zdrajco! Już cię nie lubię! - Brzmiała jak dziecko.

Wyrwała rękę z mojego uścisku i skrzyżowała obie na piersiach, wypychając dolną wargę do przodu. Ona nie zdaje sobie sprawy z tego jak urocza i zabawna zarazem jest. Obróciłem ją, kierując znów na dolne piętro w poszukiwaniu łazienki.

Wiedziałem, że to miała być długa noc.

Podczas pobytu w toalecie śpiewała kawałek Love Story Taylor Swift. Znałem to, moja siostra uwielbiała tą piosenkę. Nie mogłem przestać chichotać. Zwykle ludzie po alkoholu byli raczej agresywni, a ona? Śpiewała, myjąc ręce.

Wyszła nadal obrażona, marszcząc zabawnie nos. No, co, przecież ją zabrałem, gdzie chciała. Znów szliśmy, ocierając się o przypadkowe osoby.

- Chcesz spróbować? - Spytałem, wskazując na grupkę nastolatków pijących szoty.

Obróciła się i skrzywiła, przyglądając się im przez dłuższą chwilę.

- Spróbować spić szota ze spoconego ciała jakiejś obcej osoby? Nie, dzięki.

- Aye, mogę się poświęcić, jestem twoim przyjacielem i nie jestem spocony! - Zaśmiałem się z jej miny mówiącej "zapamiętam to sobie".

Myślę, że chciałbym zobaczyć ją spijającą szota, to mogłoby być coś naprawdę fajnego.

Prowadziłem ją przez cały ten tłum tylko po to, by zabrać ją do wielkiego ogrodu, gdzie nie było prawie nikogo z powodu delikatnego, jesiennego deszczu. Było to przyjemne, móc poczuć coś innego niż spocone ciała i dym papierosowy.

- Zatańcz ze mną! - Krzyknęła, kręcąc się dookoła własnej osi z rozszerzonymi rękoma i otwartą buzią, łapiąc w nią kropelki deszczu i śmiejąc się głośno.

Nawet nie poczułem, kiedy wymknęła się spod mojego uścisku.

Podszedłem do niej i ukłoniłem się, wystawiając do niej dłoń, którą ujęła. Obróciłem ją kilkakrotnie, a potem odchyliłem ją tak, że włosy spływały jej na plecy, które podpierała moja noga.

- Lubię jak mnie nazywasz Nelly. - Powiedziała, odchylając się jeszcze bardziej.

Nie patrzyła na mnie, a ja widziałem tylko jej podbródek i wyciągniętą, łabędzią szyję, pokrytą gdzieniegdzie kropelkami deszczu.

Przyciągnąłem ją do góry tak, by swobodnie stała.

- A ja lubię jak ze mną rozmawiasz i się nie boisz. - Odpowiedziałem.

Uśmiechnęła się szeroko, ściągając buty. Domyślałem się, że było jej niewygodnie, ale ona nie miała tego w zamiarze. Odłożyła swoją torebkę obok butów, po czym spojrzała na mnie intensywnie. Przyglądała mi się przez chwilę, tak jakby czytała mi w myślach.

- Chodź. - Pociągnęła mnie w stronę basenu. - No chodź. - Ponagliła mnie, kiedy stawiałem opór i patrzyłem na nią jak na wariatkę.

- Poczekaj. - Zachichotałem po raz setny tamtego wieczoru, ściągając bluzę i buty.

Wyciągnąłem z kieszeni spodni telefon, portfel i kluczyki, szkoda by było je zamoczyć.

Dałem się jej ciągnąć do momentu, aż oboje znaleźliśmy się w basenie. Odbiłem się delikatnie stopami od dna, a woda sama mnie unosiła. Odnalazłem jej ramie i oboje wypłynęliśmy, śmiejąc się głośno. Zaczęła mnie chlapać wodą, więc zanurzyłem się ponownie pod wodę. Pociągnąłem ją za kostki za sobą. Miała zamknięte oczy, a z jej ułożonych w uśmiechu ust wydobywały się małe bąbelki.

Miałem ochotę ją pocałować. Właśnie taką - mokrą, rozradowaną i uśmiechniętą, z rozmazanym od wody tuszem do rzęs i włosach rozchodzących się w każdym kierunku pod wpływem wody.

Zrezygnowałem jednak z tego pomysłu. Była pijana i nie chciałem, żeby tego żałowała. Nie chciałem kraść jej pocałunku w takiej sytuacji.

Ponownie się wynurzyliśmy. Próbowaliście kiedyś biegać w basenie z wodą sięgającą klatki piersiowej? Ja musiałem, bo ona wcale nie miała dość. Biegała na przemian z pływaniem, piszcząc, kiedy ją doganiałem, bądź byłem wystarczająco blisko, by ją chwycić. W końcu mi się udało. Ułożyła się na plecach, dryfując, a ja podłożyłem pod jej plecy dłonie, by nie uciekała z prądem.

Pomogłem jej wyjść z basenu, wyciągając ją delikatnie. Było jej zimno, przebierała nogami w miejscu, a wargi miała lekko purpurowe, drżały, ale nie przestawała się uśmiechać.

Chwyciłem swoją bluzę i założyłem ją jej przez głowę. Wycisnęła z włosów wodę i potrzepała nimi jak piesek. Potarłem jej policzki kciukami, by otrzeć z nich rozmazany tusz do rzęs. Wsunęła nogi w moje buty, które jej podałem, ale były kilka rozmiarów za duże, więc ściągnęła je, chichocząc, a ja wziąłem ją na barana. Nie była ciężka, ważyła tyle, co nic, a ja niosłem ją już drugi raz. Tym razem w wygodniejszej pozycji i była przytomna.

- Jesteś szalona. - Powiedziałem, podrzucając ją delikatnie, by chwycić ją lepiej.

- Jesteś seksowny i ci nie wypominam. - Uderzała palcami jednej ręki o moje ramie, ale po chwili się jej znudziło. W drugiej trzymała swoje buty.

- Więc uważasz, że jestem seksowny? - Spytałem, ruszając brwiami, choć nie mogła tego zobaczyć.

W tej samej chwili zaczął padać tak rzęsisty deszcz, że po kilku sekundach nie wiedziałem nic w promieniu metra.

Deszcz jej ani trochę nie przeszkadzał. Krzyczała "woooohoooo!" ruszając łydkami w przód i tył, kiedy ja biegłem, choć to nie miało najmniejszego sensu, bo i tak byliśmy już cali mokrzy.

- Postaw mnie! - Krzyknęła, bo deszcz uderzał z takim szumem, że ledwo było ją słychać.

Zrobiłem, co chciała. Złapała mnie za rękę i razem biegliśmy w stronę samochodu.

- Gdzie twój Wierny Rumak, Rycerzu?

Pociągnąłem ją w drugą stroną, bo zmierzała złym kierunku, kręcąc głową z niedowierzaniem.

Ona jest niemożliwa. Wypowiedziała, krótkie "przecież wiedziałam". Marny z niej GPS. Byłem pod wrażeniem tego, jak sprawnie się porusza, nawet po alkoholu, kiedy ludzie chodzą, jak gdyby nie mogli.

Powinienem przestać porównywać ją do innych, bo jeszcze nie spotkałem takiej osoby, jak ona.

                                             CZYTASZ = KOMENTUJESZ!
Będzie mi bardzo miło, jeżeli każdy kto przeczyta, napisze kilka słów na temat tego, co o tym sądzi.
                                                           twitter | ask