Rozdział 8

 Od autorki: Chciałabym bardzo, ale to bardzo podziękować za każdy jeden komentarz, który zostawiliście pod ostatnim rozdziałem. To dla mnie cholernie dużo znaczy. Fakt, że doceniacie to co robię mnie uskrzydla i bardzo motywuje. Dziękuję. :) Mam nadzieję, że pod tym rozdziałem też zostawicie tak wspaniałą liczbę waszych opinii i nie obrażę się, jeżeli będzie ich więcej. :) Jeżeli coś wam się nie spodoba to piszcie! :)
Dziękuję też, że piszecie do mnie na twitterze i asku, jak widać wszystko skutkuje i rozdział pojawił się dzisiaj, nie po tygodniu jak zwykle. To wasza zasługa :)
Jeżeli chcecie być informowani o nowych rozdziałach na twitterze, zostawcie nick w komentarzu. :)
Miłego czytania! :)
 Nel
     Nie mogłam w to uwierzyć. Siedziałam w samochodzie Biebera i żyłam. Nie chciałam dać mu tej satysfakcji, nie mogłam pokazać mu, że się go bałam. To idiota i wiem, że powtarzałam to już milion razy, ale nie zawaham się zrobić tego kolejny raz. Jest zbyt pewny siebie i bardzo bezczelny.
Drzwi kierowcy się otworzyły, a po chwili jego miejsce zajął Justin.
- Chcę dojechać do domu cała i zdrowa, wiesz o tym?
- Nie mam w planach zabicie cię. - przewrócił oczami. - Jeszcze... - spojrzał na mnie ostrzegawczo, przekrzywiając głowę.
- Tylko się upewniałam. - mruknęłam, zapinając pasy.
Usadowiłam się wygodnie. To co działo się ze mną ostatnimi czasy było jednym z najdziwniejszych doświadczeń w całym moim nastoletnim życiu. Poznałam przerażającego chłopaka, który nie chce mi dać spokoju, dostałam szlaban i zmieniłam miejsce zamieszkania i chodziłam do jakiejś dziwnej szkoły z kilkoma poziomami społeczeństwa, gdzie każdy każdego ocenia bez poznania się nawzajem.
- Nie w aucie. - powiedziałam, kiedy próbował odpalić papierosa.
Odwrócił głowę w moją stronę, powoli, wręcz ślamazarnie, na co wywróciłam teatralnie oczami. On był niemożliwy. Próbował wyglądać jak ci aktorzy z starych, amerykańskich filmów o kowbojach. Brakowało tylko pompatycznej muzyki i źdźbła trawy w jego ustach, ale w sumie zastępował je papieros...
- Ale to moje auto... - zaśmiał się, spoglądając na mnie ukradkiem.
Nie lubiłam palaczy, po co sami się podtruwają? To największa głupota.
- Ale lubię swoje życie i ty swoje też powinieneś.
- Co cię nie zabije to cię wzmocni. - uśmiechnął się, odpalając papieros.
Odwróciłam głowę zdegustowana zapachem. Ohyda. Nie mogłam mu tego zabronić, ale nie podobało mi się to, że mnie zignorował i moją prośbę też. Mógłby się liczyć z moim zdaniem, choćby w jakimś procencie. Ulitował się nade mną i otworzył okno. Wciągnęłam szybko świeże powietrze, a on zachichotał. Wspaniale, udało mi się go rozbawić moim małym cierpieniem.
Odwróciłam głowę, opierając czoło o szybę.
- Hej, do mojego domu nie jedzie się tędy. - zauważyłam,przyglądając się drodze.
Spojrzałam z powrotem na Justina, który uśmiechał się głupkowato. No nie, tylko nie to.
- Nie jedziemy do twojego domu. Jesteś głodna?
Byłam głodna, ale on wcale tego nie musiał wiedzieć. Nie musiał nic wiedzieć, miał mnie tylko podwieźć do domu. Przepraszam, ale co w tym tak skomplikowanego i czy ten chłopak mógłby zacząć być bardziej słowny? I on się dziwi, że nie mam ochoty z nim przebywać. Roi jedno, mówi drugie, myśli trzecie, a wyobraża czwarte.
Pokręciłam przecząco głową, mając nadzieję, że to odwróci jego decyzję.
- A ja jestem głodny. Ty też zgłodniejesz, zobaczysz.
- Justin. - westchnęłam, pocierając skronie. - Wyglądam jak sierota w tym mundurku. Proszę cię, uszanuj moją wolę ten jeden raz. - spojrzałam na niego błagalnie.
Naprawdę nie chciałam wychodzić z tego auta wyglądając tak, jak wyglądałam. Jeżeli ktoś ze znajomych mnie zobaczy, to będzie katastrofa. Wróć, nie mam tu znajomych nie licząc Natalie i Liv. No i oczywiście jest jeszcze Bieber. Wiecie co? Coraz mniej się go boję, coraz bardziej mnie wkurza swoim byciem. To dobrze, czy źle? Nie mam zielonego pojęcia. Wiem tylko, że to wszystko skończy się katastrofą.
- Mi się podoba. - powiedział, nawiązując do tego jak wyglądałam w mundurku.
To nie było złośliwe, ani uszczypliwe, przez co się delikatnie zarumieniłam. Wyjrzałam przez okno. On mnie nie rozumie. Ja się będę czuła zupełnie niekomfortowo. W sumie opcja wyjścia coś zjeść na mieście była bardzo przystępna i gdyby odrobinę zmienić towarzystwo mogłoby być idealnie. Nie byłam na razie praktycznie nigdzie. Moje nocne zwiedzanie skończyło się na kanapie sami wiecie kogo.

Justin
       Podbiegłem do drzwi pasażera, żeby je otworzyć, ale ona była szybsza. Z impetem otworzyła je i wyskoczyła z samochodu, obdarzając mnie kpiącym uśmieszkiem. A potem kobiety narzekają, że na świecie jest coraz mniej dżentelmenów. Same zabijają w nas ich małe zalążki, nie pozwalając wyrosnąć na prawdziwych dżentelmenów.
Zaśmiałem się o pod nosem, robiła wszystko, żeby mi dokuczyć. Była zabawna na swój głupkowaty sposób, nawet nie zdając sobie z tego sprawy.
Ruszyłem w stronę baru, odwracając się na chwilę, by zerknąć czy Nel idzie za mną. Szla powoli, ale raczej marne szanse ma na to, że może uciec. To byłoby śmieszne i tak bym ją złapał. Wróciłem się kilka kroków, po czym złapałem ją za rękę i pociągnąłem do drzwi. Nie mieliśmy całego dnia na samo wejście tam. Otworzyłem je, zapraszając ją gestem ręki. Przewróciła teatralnie oczami, wymijając mnie.
Usiadła na krótkiej, czerwonej kanapie na samym końcu sali, krzyżując nogi pod stołem. Zrobiłem to samo, siadając na przeciwko niej.
- Hej, Justy... Co dla ciebie? - spytała wesoło Ann, która tutaj pracowała. - I ciebie? - spytała ponownie, tym razem Nel z o wiele mniejszą radością, a uśmiech na jej twarzy odrobinę przygasł.
- Chcę gofry. - oznajmiła, ignorując nieprzyjemny ton mojej znajomej.
Ta dziewczyna chce gofry w południe. Ciekawe, jak wiele takich dziwactw ma w zanadrzu. Wzruszyłem ramionami, kiedy Ann spojrzała na mnie dziwnie.
- Wezmę to samo... I dwa razy wodę. - powiedziałem, zamykając menu. Poczekałem aż oddali się z naszymi zamówieniami na kilka kroków. - Ignoruj ją, jest zazdrosna.
- Zazdrosna o co? - skrzywiła się, obserwując jak odchodzi.
Wskazałem na nią palcem, kiwając głową.
- Aw, czyżby komuś w tym barze podobał się Justy? - zagruchała. - I nie ma o co być zazdrosna.
Sposób w jaki powiedziała moje imię był gorący. Zdecydowanie może mnie tak nazywać, pozwalam jej.
- Raczej chciałaby żebym się dobrał do jej spodni, a ona do moich. Ale to się nigdy nie stanie.
Przyłożyła wskazujący palec do otwartej buzi, udając odruch wymiotny. Zaśmiałem się cicho.
Chwilę później pojawiła się kelnerka z naszymi zamówieniami, ciskając w brunetkę na przeciwko mnie piorunem. Jak ona na to odpowiedziała? Uśmiechnęła się do niej tak słodko, że aż w jej policzkach pojawiły się dwa głębokie dołeczki, powodując tym samym jeszcze większe zdenerwowanie Ann.
- Smacznego, Justin. - powiedziała, a Nel zachichotała, zasłaniając buzię rękoma.
- Chyba się nie polubiłyśmy. - zauważyła, wymieniając nasze talerze z goframi. Spojrzałem na nią pytająco. - No co? Może chce mnie otruć. Uwielbiam gofry. - oblizała usta.
Nie odzywałem się, pozwalając jej i mi zjeść w spokoju nasze zamówienie. Było całkiem przyjemnie, kiedy w jej oczach nie pojawiało się przerażenie, na sam mój widok. Zdecydowanie lepiej.
- Dokarmiasz swoje niewolnice? - usłyszałem za sobą.
Nie musiałem się odwracać, by wiedzieć kto to powiedział. To mógł być tylko Marcus Poniosłem Porażkę Ross. Sekundy później dostawił krzesło do naszego stolika i dosiadł się bez niczego. Nel prawie zakrztusiła się gofrem. Zgaduję, że nikt wcześniej nie nazwał jej niewolnicą.
- Marcus, jem. Nie obrzydzaj i odejdź. - wytarłem usta serwetką, odsuwając od siebie talerz.
- Jak masz na imię, laleczko? - zignorował mnie, skupiając całą swoją uwagę na brunetce.
Spojrzała na niego, a później na mnie odrobię zmieszana.
- Nie interesuj się tym. - powiedziałem szybko, zanim ona zdążyła otworzyć usta.
Ten koleś był całkiem spoko, dopóki nie zaczynałeś grać z nim w jego własną grę. Mówią, że to kobieta zmienną jest, a jednak facet też może. On jest tego przykładem. Możesz być jego najlepszym przyjacielem, nawet bratem, ale to nie będzie miało znaczenia, gdy przekroczycie linię startu i dotrwacie do mety.
- Nie przeszkadzaj, Bieber. To nie z tobą chcę rozmawiać. - szczerzył się do niej, mierząc ją od góry do dołu. - Gdzie ty ją nalazłeś, co? - odwrócił się do mnie, unosząc brwi.
- Mówiłem, że to nie twój zakichany interes. - syknąłem. - Zjeżdżaj stąd, Ross.
Miałem dość tego, że prawie zjada ją wzrokiem. Zauważyłem, że Donnel również nie czuje się zbyt komfortowo. Przesunęła się na sam koniec kanapy, pod okno, wykorzystując moment w którym ten spoglądał na mnie.
- Pilnuj jej. Jeszcze z tobą nie skończyłem. Przyda mi się ktoś taki jak ona. - uśmiechnął się, a ja doskonale wiedziałem o co mu chodzi. Może jedynie pomarzyć o tym, że ją dotknie. Jego ohydne łapska nigdy nie poczują ciepła jej ciała.
- Kto to był? - szepnęła.
- Nikt ważny. - obróciłem się, czując jak jej spojrzenie wierci mi dziurę w ciele.
- Powiedz mi. Patrzył na mnie, jak na mięso, mam prawo wiedzieć.
Zaśmiałem się cicho. Widocznie nie była przyzwyczajona do tego typu rzeczy.
- Musisz się zacząć przyzwyczajać, tutaj połowa będzie tak na ciebie patrzeć. Ale nie bój się nic ci nie grozi dopóki jesteś ze mną.
- A jak ciebie nie będzie?
- Och, zawsze będę gdzieś obok ciebie. - puściłem jej oczko.
Przewróciła teatralnie oczami, przesuwając się z powrotem na środek kanapy. Nie wiem czy chciała, żebym ciągle obok niej był, mało mnie to obchodziło. Przez to wszystko nie zdążyłem z nią porozmawiać, ale jeszcze nic straconego.
- Śmierdziało mu z buzi. - wypaliła po długiej chwili milczenia, a na jej twarzy pojawił się grymas.
Wybuchłem niepohamowanym śmiechem, doprowadzając do tego, że kilku gości obróciło się w naszą stronę. Spuściła głowę, ukrywając twarz we włosach. I tak jej nikt tutaj nie znał. Wystawiłem do niej zgiętą pięść, czekając aż przybije mi żółwika.
- Wracajmy. - zaproponowałem, kładąc pod pustą szklankę banknot.

                                              CZYTASZ = KOMENTUJESZ!
Wystarczy kilka słów, a dla mnie będzie to znak, że czytacie i jest sens to publikować. :)     Naprawdę, gdyby każdy kto przeczytał napisał co o tym sądzi i czy się podoba, bądź nie, nawet jednym słowem to byłoby o wiele milej. Mogę o to prosić? :)
                                                            twitter | ask

Zapraszam na blogi NATALKI i LIVKI są serio wspaniałe, czytam od początku i podziwiam dziewczyny za to jak piszą i są po prostu genialne. Zajrzyjcie :)